Από τη Δήμητρα Δάρδα
Τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του στο Μεσολόγγι θυμήθηκε ο Νίκος Αλιάγας, που για ένα ακόμα καλοκαίρι βρέθηκε για διακοπές στην αγαπημένη του Ελλάδα. Αν και μεγαλωμένος στο Παρίσι, ο διάσημος παρουσιαστής το Μεσολόγγι αγαπάει. Αυτό λέει πατρίδα. Ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών του, που τα καλοκαίρια ταξίδευαν από την Πόλη του Φωτός... πίσω στην Ελλάδα και στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, το ίδιο κάνει και ο Νίκος. Με το που τελειώνει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις στο Παρίσι, επιστρέφει εδώ. Και δεν ξεχνάει ποτέ τους παλιούς του φίλους, που παραμένουν καλοί του φίλοι μέχρι και σήμερα.
Με χαμόγελο, αναπολεί την παιδική του αθωότητα και τα ατελείωτα παιχνίδια στις αλάνες, μέχρι τη δύση του ηλίου, με τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες της γειτονιάς.
"Μέχρι να νυχτώσει βγάζαμε το άχτι μας στις μπασκέτες της Τουρλίδας και ονειρευόμασταν πως ήμαστε ο Γκάλης, ο Τζαμπάρ, ο Γιαννάκης… Θέλαμε να γίνουμε ήρωες, να αγγίξουμε τον ουρανό, να βάζουμε καλάθια σαν γίγαντες και ακόμα πιο ψηλοί από εκείνον τον μυθικό Σοβιετικό παίκτη, τον Τσατσένκο, με τα δύο μέτρα και είκοσι τρία εκατοστά", γράφει ο Νίκος.
Θυμάται τον εαυτό του, όταν ήταν 10χρονο παιδί με φαγωμένα γόνατα και στραμπουλιγμένους αστραγάλους, να κόβει βόλτες με το ποδήλατό του σε ένα πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, τη Χαριλάου Τρικούπη, "στο νυφοπάζαρο", όπως λέει χαρακτηριστικά, "χαζεύοντας τις μορφονιές που έβαζαν γαρδένιες στις πλεξούδες τους".
Φέτος, με την "παλιοπαρέα" του γύρισαν το χρόνο τριάντα σχεδόν χρόνια πίσω και ο ίδιος περιγράφει με ενθουσιασμό την εμπειρία του.
"Πέρασαν τα χρόνια και να ’μαστε ξανά στο Μεσολόγγι, ανήμερα της Παναγίας, 40άρηδες πλέον, που νοσταλγούν το όνειρο. "Ρε παιδιά, δεν ξαναστήνουμε την ομάδα αύριο στο κλειστό γήπεδο του λιμανιού;" λέει ο Κώστας για πλάκα. Και να ’μαστε την επόμενη μέρα, 30 νοματαίοι, μαντραχαλαίοι με παραπανίσια κιλά, λιγότερα μαλλιά, λιγότερες αντοχές και με ένα μεγάλο ερώτημα: θα καλέσουμε και ασθενοφόρο μετά τον αγώνα;".
"Ο "Βλαχοτζόν" ο Κωστάκης ακόμα κάνει εκείνα τα αριστοκρατικά μπασίματα, ο "Παγούρας" ο Γιώργος ψαλιδίζει τη μπάλα με χιαστές ντρίμπλες, ο Καραδημήτρης ελέγχει την εναέρια κυκλοφορία, ο Ρισβάς σπάει τον καρπό του με εκείνο το μοναδικό τρόπο που κάνει το σουτ μαγικό, ο Τέγας κοιτάζει δεξιά και σουτάρει αριστερά ως βασιλιάς της προσποίησης, ο Διαμαντόπουλος και ο Κοντονάσιος μοιράζουν τάπες και χλευάσματα, λες και είναι ο Τόνι Πάρκερ, και η αφεντιά μου τελειώνει τον αγώνα με ένα στα δέκα τρίποντα… και δύο κλεψίματα.
Δεν είμαστε ούτε Εθνική, ούτε πρωταθλητές της χώρας. Ήμασταν για λίγες ώρες μόνο ευτυχισμένα πιτσιρίκια. Τελικά, δεν γίναμε ούτε Γκάλης, ούτε Φασούλας, γιατί η ζωή μάς πήγε αλλού, αλλά ξαναβρήκαμε για μια στιγμή, τη χαρά του παιχνιδιού και το πνεύμα της ομάδας, που δεν αλλάζουν και απλώς ρεμβάζουν σαν μεθυσμένες γαΐτες στη λιμνοθάλασσα της ζωής μας. Φτάνει να μην απαρνηθούμε εκείνα τα μυστικά μονοπάτια που μπορούν να μας οδηγήσουν ακόμα στα ανέμελα καλοκαίρια".
Το άρθρο του Νίκου Αλιάγα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" στις 20 Αυγούστου με τον τίτλο "Τime out"
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)